ROZDZIAŁ 1: "Barcelono, szykuj się. Przybywam!”

Po zamówieniu i zapłaceniu za cztery koktajle skierowałam się w kierunku stolika, przy którym siedziały moje towarzyszki i żywo debatowały na temat mojego problemu. Nie powiem, w tamtym momencie poczułam małe szczęści w sercu, że je mam. Bo każdy potrzebuje przyjaciół, którzy pomogą nam w potrzebie, prawda? Dobrze, że mamy takie miejsce tuż przed naszą szkolą. Galeria handlowa z naszymi ulubionymi sklepami, kinem i multum kawiarni oraz restauracji różnej maści. To chyba jedyna rozrywka i dobre miejsce do spotkań w tym ośmiotysięcznym mieście w którym zazwyczaj nic się nie dzieje.

Gdy zajęłam miejsce przy okrągłym stole, dziewczyny ani na chwile nie przestały wymieniać się swoimi poglądami. Tak naprawdę to przez chwilę czułam się trochę tak jakby olana. Jakbym była duchem, który obserwuje jakieś nastolatki, które znowu narzekają na licealnych nauczycieli.
Kiedy napoje zostały przyniesione, zapadła niezręczna cisza, którą przerwała Klaudia, zwracając się w końcu do mnie:

- Magda, powiedz, jak ty to widzisz?

"Ja? A jak mam widzieć? Jestem w dołku. Do tego jestem zła na tamtą kobietę, za swoje nie fair postępowanie względem mnie, ale i na samą siebie, że wpadłam po uszy przez swoja lekkomyślność. Zazwyczaj byłam ostrożniejsza..." 

Wtedy opowiedziałam im jeszcze raz na spokojnie jak to wyglądało, od A do Z. Kiedy skończyłam, ponownie zapadła chwila ciszy, tylko po to, by zaledwie po 5 minutach omówić wszystkie za i przeciw, wszelkie możliwe alternatywy, by wyjść z tego cało, bez szwanku. Niestety, ku mojemu zdziwieniu, nie pomogła nawet burza mózgów. Żadna z nas nie znalazła odpowiadającego mi wyjścia z sytuacji.

"Cholerny los, dlaczego znowu musiałam znaleźć się w czarnej..." mówiłam w myślach sama do siebie, gdy nagle przywrócił mnie do rzeczywistości głos Sylvii :

- A może by tak… - zaczęła niepewnie, wbijając swój wzrok w jedną ze
szklanek stojących na szklanym blacie stołu. Kiedy po dłuższym milczeniu oderwała wzrok od koktajlu, niczym od szklanej kuli, spojrzała w moją stronę, a kiedy dostała ode mnie niemą prośbę by kontynuowała swoją wypowiedź, dokończyła - a możne by tak zrób to co ona karze? Tak po prostu?
             Szczerze mówiąc, w tamtym momencie, naprawdę nie wiedziałam o czym ona do mnie mówi. Dlatego, na znak niezrozumienia, przechyliłam lekko głowę w bok i podniosłam lekko jedną brew niczym psiak, a widząc to Sylwus dodała - Pojedź do tej Barcelony, znajdź Messiego, czy jak on się tam nazywa i będzie po sprawie... No bo co za problem w końcu?

             Momentalnie moje dwie pozostałe towarzyszki przemówiły podniesionym tonem, okazując swoje zaskoczenie z domieszką krytyki na słowa koleżanki i prawie spowodowały u niej wycofanie się z pomysłu, gdybym im nie przerwała:

- No ale... No ale jak? Nie pomyślałam nawet o pojechaniu tam, ale i tak wiem, że to nie wypali! Znasz moich rodziców bardzo dobrze, nie puściliby mnie samej! A oni ze mną nie pojadą, tato ma urwanie głowy w pracy, jeździ cały czas do Wrocławia na różne te jego spotkania z zagranicznymi biznesmenami, mama ma cały grafik zapełniony wizytami pacjentek. Zresztą, nawet jeżeli pojechałabym do Barcelony, to jak miałabym go złapać w tak dużym mieście? A po drugie - on i tak by się nie zgodził! 

- A skąd wiesz, że się nie zgodzi?

- Uwierz mi. On nie cierpi dziennikarzy, a ja kim niby jestem? Jestem jakąś gówniarą z Polski i co, podejdę do niego i powiem: "Cześć, jestem Magda, pochodzę z Polski, nauczycielka kazała mi zrobić z Tobą wywiad, bo to jedna, wielka, wredna małpa i mnie nienawidzi. Tak więc, odpowiedz na moje pytania i złóż podpis w tym, tamtym i siamtym miejscu, bo inaczej babka w życiu nie uwierzy, że z Tobą rozmawiałam. A wiesz, najlepiej by było, gdybyś pojechał ze mną do Polski. Chociaż, po głębszym zastanowieniu to marny pomysł, bo gdybyś nawet staną przed nią, zrobił kilka sztuczek z piłką itd., to ona i tak by nie uwierzyła, że Ty to Ty..." - mówiłam teatralnie z doskonale wyczuwalną ironią w głosie. Dziewczyny najwyraźniej miały z tego niezły ubaw, bo próbowały powstrzymać się od wybuchnięcia śmiechem. Niestety – bezskutecznie. Komiczny widok.

         Po swym monologu zamyśliłam się, tak jakby zostawiając dziewczyny w stanie rozśmieszenia, wciąż słysząc słowa koleżanki, proponujące od tak wyjazd do Barcelony. „Jak mam pojechać do Barcelony? Ja jestem gotowa nawet teraz wyruszyć. W tym momencie. Wsiąść do samochodu i skierować się w stronę Hiszpanii. Jedyne co mnie od tego powstrzymuje to moi rodzice. Mimo, że jestem pełnoletnia, jestem doskonałym kierowcą i tak dalej, oni traktują mnie jak małe dziecko. Uważają za niedojrzałą pięciolatkę, która sobie absolutnie nie poradzi. A to nieprawda! Zresztą, zawsze starałam się być posłuszna rodzicom, nie sprawiać im większych problemów, robiłam wszystko by byli ze mnie dumni, ale oni nigdy tego nie doceniali. Mama zawsze powtarzała ‘mogłaś się bardziej postarać’ lub coś tego typu. Lepsze relacje miałam z tatą, ale jest taki zabiegany… czasami nie wyrabia. Jest taki zmęczony, wygasły. Martwię się o niego. Dlatego od zawsze to dla niego właśnie robiłam wszystko by był ze nie dumny i nie sprawiać mu swoja osoba dodatkowych problemów. Ale w ten sposób skreśliłam tak jakby swoja młodość: zawsze ułożona, grzeczna, kulturalna, cicha przy dorosłych i obcych. Spędza wieczory w domu ucząc się, bądź pomagając w pracach domowych. Nigdy nie miałam łatwo, kiedy chciałam kiedykolwiek wyjść na jakąś imprezę. Nawet na głupie urodziny. Jedyna rzeczą w która rodzice nie mieszali się(a raczej ja im na to nie pozwoliłam, bo to moje sacrum) to moja miłość do piłki nożnej. Oni nigdy tego nie rozumieli, szczególnie mama. Za każdym razem mi powtarza „jak można kochać 11 spoconych facetów uganiających się za jakąś piłką?”. Ale mama to mama. Ona najchętniej to by mnie zamknęła w wieży, odizolowując od świata. Nawet alkoholu zabrania mi dotykać, dzięki Bogu, wieczorami to tato rządzi w domu. Wtedy mogę nam nalać whisky i razem przy kominku, sącząc trunek, rozmawiać na nasze ulubione tematy: świat, ludzie, ludzka psychika, Biblia, sprawy religijne i pozaziemskie. Już w wieku kilku lat rozmawiałam na takie tematy, gdzie normalne dziecko słyszy o nich… może dopiero w gimnazjum. To mój ojciec mnie wszystkiego nauczył. Życiowej mądrości, postępowania, sztuki życia i jak sobie w nim poradzić. Co by się stało, gdybym nagle tak zniknęła? Oni by oszaleli. Nie mogę spełnić marzeń, bo oni by się zamartwiali, a tego nie chcę. Ile będą mnie jeszcze tak trzymać? Do 70-siatki?! Czy jeszcze dłużej?
         Dosyć tego! Basta! Koniec tego dobrego! Nie mam zamiaru marnować swojej młodości dla życia pod kloszem rodziców. Mam zamiar pojechać do tej Barcelony, nie ważne czy spotkam tam Messiego i czy uda mi się z nim porozmawiać, czy nie! Pojadę tam i przede wszystkim, będę się bardzo dobrze bawić, nawet jeżeli oznaczać to będzie moją śmiercią z rąk swoich własnych rodzicieli. Od teraz nie obchodzą mnie opinie innych. Tak zrobię. Barcelono, szykuj się. Przybywam!”
         - Zrobię to. – wypaliłam nagle głosem pozbawionym jakichkolwiek emocji, a przyjaciółki, jak jeden mąż, zamilkły i momentalnie spojrzały na mnie wielkimi oczami. – Zrobię. I, szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie, co na to powiedzą moi rodzice. Jestem nastolatką, mam prawo spędzić swoją młodość na swój sposób. To jest już sprawa honorowa. Udowodnię tej babie, ze z moją rodziną się nie zadziera. Jestem z rodu Markiewiczów i nie pozwolę, by byle kto podważał dobre imię mojej rodziny, udowodnię jej, że nie ważne jakie zadanie mi zada, ja i tak stawie mu czoła. Jestem Polką, Polacy rzeczy trudne wykonują w przeciągu 24h, a niemożliwe do zrealizowania w 3 dni. Ja nie mam zamiaru być wyjątkiem. Pojadę do Katalonii i będę się dobrze bawić, nawet jeżeli nie zrobię tego głupiego wywiadu z Messim. Nawet perspektywa śmierci po powrocie z rąk rodziców nie jest mi straszna…
         W tamtym momencie Daga wstała ze swojego miejsca i zaczęła mi bić brawo. Nie trzeba było długo czekać, żeby dołączyła się do niej Sylwia. Natomiast Klaudia, zdezorientowanym wzrokiem, patrzyła to na mnie, to na dwie pozostałe przyjaciółki. Biedna, nie wiedziała co o tym myśleć. Z jednej strony uważała to za szaleństwo, z drugiej możliwość odcięcia pępowiny łączącej mnie z nadopiekuńczymi opiekunami. Jednak w głębi duszy trzymała za mnie mocno kciuki. „Już czas – powiedziałam sama do siebie. - czas mnie goni, a Barcelona jest na drugim końcu kontynentu. Długa droga przede mną…”
 - Dobra dziewczyny, fajnie się siedzi, ale musicie wracać do szkoły.
- „Musicie”? – powtórzyła Dagmara, podnosząc brew do góry – A ty ty ty moja panno, to co? Może już wakacje masz, hm?
- Jeszcze nie. – zaśmiałam się. Daga samą sobą poprawiała mi humor, ona jest takim złotym promykiem w pochmurny, deszczowy dzień. – Ale jednak im szybciej wyjadę z Polski, tym lepiej. Serio, długa podróż mnie czeka, zresztą, przerwa zaraz się skończy, a chyba nie chcecie mieć spóźnień, prawda?
- Weź mnie ze sobą! Barcelono, przy… - zaczęła się drzeć Daga, wymachując dziwnie rękoma, lecz nie dokończyła, bo w tamtym momencie złapałam ją za kark i potrząsnęłam, by się opanowała, a Klaudia i Sylvus wręcz płakały ze śmiechu.
- Ty, kochanie moje najdroższe, wracasz do szkoły, bo sprawdzian z geografii dzisiaj masz! A do Barcelony zabiorę cię innym razem.
- Obiecujesz?? – wyrwała mi się z uścisku, biorąc swoją torbę z książkami na ramię i stając przede mną z palcem wskazującym wycelowanym w moją twarz, tak, jakby chciała mi pogrozić niczym nauczycielka dziecko z podstawówki.
- Obiecuję! – opuściłam jej rękę jednym ruchem dłoni i ją przytuliłam. W końcu musiałam się z nią pożegnać, nie będziemy się widziały przez kilka dni. To samo zrobiłam z Klaudią. Sylvia się nie dała, bo powiedziała, że idzie razem ze mną, by pomóc mi się spakować. Klaudia z Dagą pobiegły w stronę szkoły, by się nie spóźnić na lekcje, a ja za nimi krzyknęłam i skierowałam się w przeciwną stronę. – Pa dziewczyny! Do zobaczenia!

          Przestało padać, chmury zniknęły robiąc miejsce na niebie dla pięknego słońca. Od razu wszystko wydawało się inne. Jedyną oznaką, że jeszcze 3o minut temu padał w tym mieście ulewny deszczy, były mokre chodniki i jezdnie, obszary zielone oraz rześkie powietrze.

 - Wyjedziesz z domu nie mówiąc nawet rodzicom, co zamierzasz? – spytała nagle Sylwia, patrząc się przed siebie.
- Nie, przecież nie zrobię im czegoś takiego. Mam pomysł. – odpowiedziałam spokojnie.
- Jak zawsze. – Uśmiechnęła się pod nosem i momentalnie wybuchłyśmy śmiechem. Często tak się śmiejemy, nawet bez powodu. Pomyślcie, jak ludzie na ulicy muszą się na nas patrzeć. Z boku to bardzo dziwnie wygląda. – Boisz się…?
- Boję się. – odpowiedziałam w ułamku sekundy poważnym tonem.
- Nie powinnaś. Tobie zawsze się udaje, będzie dobrze. Pamiętaj, Bóg Cię kocha…!


*~~~~~~~~~~*

          Nazywam się Magdalena Markiewicz, mam 18 lat i mieszkam z rodzicami w niedużym mieście znajdującym się nieopodal Wrocławia. 

          Pochodzę z zamożnej rodziny, mój ojciec jest biznesmenem i ma wiele znajomości w kraju, jak i na całym świecie, mimo to jest wspaniałą, pokorną osobą o wielkiej wierze; Moja mama jest ginekologiem i pracuje w prywatnej klinice. Jest perfekcjonistką, wszystko musi być idealne, przez co ja nie mam spokojnego życia. Mam też starszą siostrę, Beatę, która już dawno wyprowadziła się z domu do Danii i jakoś nie za bardzo utrzymuje z nami kontaktu. A tym bardziej ze mną. Usamodzielniła się i oznajmiła, że nie chce pomocy od rodziców(Może też tak powinnam zrobić…?).

          Uczęszczam do prywatnego katolickiego Liceum Ogólnokształcącego, do klasy 2c o profilu artystycznym. Uwielbiam tańczyć, śpiewać, grać na różnych instrumentach, rysować, działać swoją wyobraźnią, ale nie mam kompletnie pojęcia, kim chcę zostać w przyszłości(i tutaj już moja mama ingeruje, chce bym poszła w jej ślady). W nowej szkole od początku nie byłam sama Miałam moje 4 przyjaciółki, które znam od czasów gimbazy: Dagę, Klaudię i Sylwię. Dużo razem przeżyłyśmy (oczywiście, rodzicom nie potrzebne są informacje co konkretnie wyprawiałyśmy) i z pewnością nie jedno przeżyjemy. Jestem przewodniczącą szkoły i mam dobry kontakt z profesorami, z wyjątkiem pani Beniericzi, która od samego początku pierwszej klasy wytypowała mnie na swoją ofiarę. Cóż… stara panna, bez męża, bez dzieci, ani nawet kochanka(podobno ma gromadę kotów! O zgrozo…) musi na czymś wyżyć swoją frustrację i niezadowolenie z życia. Tak więc padło na mnie. Od zawsze walczyłam z tą kobietą i walczyć będę aż do matury, nie poddam się. Zawsze stawiała mi największe wyzwania, nikt tak jak ja, nie miał tak przerąbane na języku polskim, jednak za każdym razem wychodziłam z tego cało. Aż do momentu, kiedy wymyśliła plan doskonały, który pogrążał niestety także całą moją klasę: Przeprowadzić wywiad z osobą sławną, żyjącą, która mogłaby być wzorem do naśladowania dla wszystkich. 

         Tak więc chcę wam przedstawić moją historię, która mi się przydarzyła w pewnym, słonecznym mieście. Dla wielu z was może wydać się banalna, dla mnie jednak to coś niesamowitego. I pomyśleć, że przez złośliwość nauczycielki, moje życie może się zmienić. Ta historia wydaje się nierealna i nieprawdziwa, otóż wcale ona taka nie jest. Może się wydawać, np. snem lub czymś podobnym, ale wcale nim nie jest… a może jednak?

_________________________________________________________________________________

No i mam pierwszy rozdział. Kompletnie nie wiem co to jest, ale wydaje mi się, że ujdzie. W ogóle, to myślałam, że nie dam rady go napisać. Czy wy też macie taką jazdę w szkole?! Kurcze, codziennie zadaje sobie pytanie, gdzie przez ten cały rok byli nauczyciele, że dopiero teraz molestują nas tymi wszystkimi sprawdzianami, kartkówkami, itd. No nic, trzeba to przetrwać. Pozostaje wytrzymać do piątku, chyba damy rade, co? ;) 

Tak ogólnie, to galeria Bohaterów jest już ogarnięta, tylko teraz dodałam dwie postacie, których nie powinno raczej zabraknąć. Boję się kolejnego rozdziału, bo idę na żywioł... NIE WIEM CO TO BĘDZIE! Chyba mnie nie ukamienujecie, co? ._.'

Tak w ogóle, to dzisiaj Reprezentacja Hiszpanii U21 wygrała z Włochami 4:2, czym chłopaki zapewnili sobie zwycięstwo! 3 gole Thiago, to niesamowite! Gratulacje chłopcy! :)

Fot. od Cristiana Tello

PS. Paczcie, paczcie!
Miśiaki! Uwielbiam to zdjęcie! <3